Elisabet Stienstra

Rond 2010 had ik het gevoel dat de ledenpop-achtige figuren, die ik tot dan toe veelvuldig in mijn werk toepaste, zijn culminatiepunt had bereikt. Ik besloot vanuit dit besef voorgoed deze samengestelde figuren achter me te laten en het lichaam weer als geheel te tonen. Ineens verhoud ik me weer tot het klassieke naakte lichaam met de vraag: is daar nog iets aan toe te voegen? Vanuit een ander perspectief? Mijn sculpturen stellen voornamelijk de representatie van de vrouw centraal. Maar er is meer: de maagd en de geschiedenis – of hoe door de eeuwen heen naar de vrouw wordt gekeken en hoe deze is weergegeven, zijn ook een flink deel van mijn onderzoek. Ik probeer bewust weg te komen van het ’traditionele naakt’; de representatie van de naakte vrouw die zich bewust is van haar eigen naaktheid waarneembaar in haar houding en gezicht, die de blik van de (mannelijke) maker reflecteert. In 1905 beschrijft Paul Klee in zijn dagboek al het traditionele naakt en hoe hij en zijn tijdgenoten dit gegeven willen aanpakken op een vooral formele manier. Ik realiseer me dat ik vanuit een vrouwelijk gezichtspunt hier juist anders mee om kan gaan.