Guus Kaandorp
Guus Kaandorp – fotograaf, art director, muzikant en story board tekenaar, heeft sinds een jaar of vier, samen met drie andere beeldmakers, waaronder filmmaker/fotograaf Noël Loozen, een werkruimte in de crèche. Ze zitten op de plek waar eerst We Are Public zat.
Als kind wilde Guus striptekenaar of architect worden. Dat laatste beroep nam hij serieus genoeg om de opleiding in Delft te gaan doen. De stad beviel prima, maar de opleiding niet helemaal. Na een reis door Afrika, van Marrakesh naar Timboektoe (eigenlijk naar Niafounké, het geboortedorp van Ali Fakra Touré) dus via Marokko, Mauritanië, Senegal en Mali, waar hij veel fotografeerde, raadde vrienden hem aan om KABK te doen. Daar studeerde Guus in 2011 af met 12 verschillende boekjes, met 12 verschillende thema’s.
Noël Loozen leerde hij kennen in een Chinees restaurant, toe zij, los van elkaar, een publicatie presenteerden aan Rietveldstudenten. Daarna deden ze mee aan een expositie in Felix Meritus, een cadavre exquis, niet in taal, maar in beeld.
Het cadavre exquis idee werkte als volgt: de fotografen Simon Wald-Lasowski, Jaap Scheeren, Noël Loozen en Otto Kaan (Guus vormde tot 2017 een duo met Berend Otto) namen ieder een hoek van de ruimte in beslag. Door middel van grote rollen achtergrondpapier werd de ruimte opgedeeld in vier verschillende werkplekken, zodat ze niet van elkaar konden zien waar ze mee bezig waren. Achter dit papier werkten ze ieder aan een stukje van een sculptuur op een sokkel met een paal. Wanneer ze klaar waren met hun deel, werd er een doek over het gemaakte werk gedaan en schoven ze door naar de volgende sokkel.
een van de 4 cadavres exquis
Toen Noël opgevangen had dat Guus fanatiek getekend had in zijn vroege jaren vroeg hij hem een scène te schetsen voor zijn licht absurde televisiefilm Limburgia (2017).
Daarna zijn Guus en Noël een andere experiment aangegaan:
Tijdens ‘de vrijplaatsperiode’ vanuit FilmForward onderzochten Noël en Guus hoe ze het schrijf- en denkproces kunnen veranderen en verrijken door het story boarden al vanaf de ideefase onderdeel te laten uitmaken van het filmproces. Door direct te beginnen met het schetsen van de personages, locaties en situaties, ontstaan al tekenend de scènes en decoupage van een eventuele film.
Het verhaal Trick Truck dat daar ontstond gaat over een wat ouder goochelaarsechtpaar altijd ruziënd. Een van hun belangrijkste acts is het klassieke doorzagen van ‘de vrouw’ en het naderhand weer op wonderbaarlijk wijze aan elkaar schuiven van het lichaam. Een act op basis van veel vrouwvertrouwen dat in de normale goochelaarspraktijk zelden beschadigd wordt. Op een gegeven moment is de goochelaar het gezanik van zijn vrouw echter zat en besluit haar bovendeel na de lichaamssplitsing niet meer met haar onderkant te herenigen. Hij tovert het bovenlichaam weg. Totdat hij spijt krijgt. Wat er dan precies gaat gebeuren, dat weten de bedenkers nog niet. De kritiek dat Trick Truck misschien wat vrouwonvriendelijk is nemen ze in elk geval ter harte.
Even ligt het proces van deze film in wording trouwens stil, omdat Noël samen met Aukje Dekker en anderen bezig is met een tv-serie voor Villa Achterwerk getiteld Moonriders. Die waardevolle eigen tijd besteedt Guus aan andere projecten, waaronder het maken van een plaat met Camiel Muiser (drummer en composer). Het wordt een soundtrack van een film die nog niet bestaat met een sfeer die wat op de soundtrack van Paris Texas lijkt.
Naast deze muzikale uitdaging gaat Guus er ook op een andere manier op uit. Hij wandelt de laatste jaren elke dag zo’n uur of twee uur door de rafelranden van de stad, op het tijdstip dat ‘het licht warm is en de schaduwen koud.’ Dan maakt hij met een eenvoudige camera dia’s, hoofdzakelijk van bomen, maar ook bijvoorbeeld van AM4, het 72 meter hoge datacentrum dat het licht in de vooravond geweldig reflecteert. Oh ja, samen met fotograaf Vivane Sassen heeft hij het fotoboek MOERHEIM gemaakt met portretten van vrienden Bonne Reijn in de tuinen van Mien Ruys in Dedemsvaart. Dat boek wordt binnenkort gelanceerd.